سایر تست های دوران بارداری در طول دوران بارداری علاوه بر تست‌های غربالگری، پزشک شما ممکن است آزمایش‌های دیگری نیز درخواست کند که مهمترین آنها عبارتند از: توکسوپلاسموزیس: یک عفونت انگلی داخل سلولی است که توسط انگلی به نام Toxoplasma gondii به وجود می‌آید. درصورتیکه تیتر IgM افزایش قابل توجهی را نشان دهد، فرد دچار عفونت حاد است. سرخجه: همه زنان باردار باید قبل از حاملگی واکسن روبلا زده باشند و با تست‌های سرولوژیک آنتی‌بادی روبلا چک شود. همچنین اگر خانم باردار با شخص مبتلا تماس داشته باشد و سابقه واکسیناسیون یا وجود آنتی‌بادی نامشخص باشد باید فوراً آنتی‌بادی روبلا (IgG) اندازه‌گیری شود. اگر تیتر آنتی‌بادی IgG بالا است پیگیری ضرورتی ندارد. سیتومگالوویروس: زنان حامله سالم در معرض خطر خاصی برای دچار شدن به عفونت CMV قرار ندارند. نیمی از زنان باردار در طول زندگیشان به CMV مبتلا شده‌اند از میان آنها ۱ تا ۴ درصد برای اولین بار به CMV مبتلا شده و یک سوم آنها عفونت را به جنین خود منتقل می کنند.
Herpes Simplex Virus یا ویروس تبخال: در مورد زنانی که به طور مکرر به هرپس ژنیتال مبتلا می‌شوند، خطر انتقال ویروس به نوزاد در زمان زایمان وجود دارد. زنانی که برای اولین بار در سه ماهه سوم بارداری به HSV مبتلا می‌شوند احتمال اینکه به هنگام زایمان آلودگی را به نوزاد انتقال دهند زیاد بوده و پیشنهاد می‌شود که برای کاهش ریسک، سزارین کنند. آزماش‌های تیروئیدی: در حالت نرمال مقدار TSH در سه ماهه اول بارداری کاهش می‌یابد، که به علت فعالیتی است که HCG شبیه به تیکروسین دارد. در مورد زنانی که کم کاری تیروئید داردند باید قبل از اقدام به بارداری از نظر درمان آن اقدام شود و TSH را هر چهار هفته چک کرد. به هنگام تشخیص کم‌کاری تیروئید باید سریعاً جهت درمان آن اقدام کرد چون تا هفته ۱۸ تنها منشا تیروکسین برای رشد مغزی جنین، تیروکسین مادری است. دیابت بارداری: اندازه‌گیری گلوکز یک ساعت پس از خوردن ۵۰گرم گلوکز بهترین روش تشخیص زنان پرخطر از نظر دیابت است. این غربالگری باید در هفته ۲۴ تا ۲۸ انجام شود مگر اینکه شواهدی مبنی بر وجود اختلال در میزان گلوکز، زودتر از این زمان وجود داشته باشد. گلوکز پلاسما ۱ ساعت پس از ۵۰ گرم گلوکز در هر زمان از روز و بدون توجه به زمان خوردن غذا اندازه‌گیری می‌شود. گلوکز ۱۴۰mg/dL و یا بیشتر، ۸۰% موارد دیابت را در زنان تشخیص می‌دهد. مرحله دوم تشخیصی با استفاده از ۱۰۰ گرم گلوکز و چهار بار خونگیری ناشتا، ۱، ۲ و ۳ ساعت پس از خوردن گلوکز است. با این روش بیشتر از ۹۵% موارد دیابت تشخیص داده می‌شود. استرپتوکوک گروه B: حدود ۱۰ تا ۳۰ درصد زنان باردار به استرپتوکوک گروهB آلوده می‌شوند که این آلودگی ممکن است گذرا باشد. اگرچه معمولاً آلودگی به این عفونت بدون علامت است اما ممکن است باعث عفونت‌هایی مانند اندومتری، عفونت‌های ادراری و زایمان زودرس شود. تا قبل از به کارگیری دستورالعمل‌‌های مربوط به تشخیص و درمان استرپتوکوک گروهB از هر ۱۰۰۰ نوزاد مبتلا به سپتی‌سمی با این باکتری می‌شدند. امروزه با مراقبت‌های جدید، میزان بروز سپتی‌سمی، پومونی و مننژیت می‌شود. ریسک ابتلا به حالت مهاجم بیماری با زایمان زودرس افزایش می‌یابد. در مورد تمامی زنان باید کشت واژن از نظر SGB در هفته ۳۵ تا ۳۷ انجام داد و در همه موارد مثبت، باید درمان پیشگیری کننده انجام گیرد. زایمان زودرس: زایمان زودرس می تواند یک مشکل جدی در بارداری بوده و می‌تواند اثرات مخربی داشته باشد. این امر گاهی منجر به بروز اختلالات رشدی گردیده و همچنین یکی از علل مرگ نوزاد در ماه اول زندگی است. علاوه بر عوامل مختلفی که باعث زایمان زودرس می‌شوند ثابت شده است که برخی عفونتها با این وضعیت مرتبط است. تست PARTUS که برای ارزیابس ریسک زایمان زودرس انجام می‌شود بر اساس اندازه‌گیری ماده ای به نام ph IGFBP-1 در ترشحات سرویکس است. وجود این ماده در ترشحات سرویکس نشان دهنده ریسک بالایی برای زایمان زودرس است. منفی بودن تست PARTUS بیانگر آن است که به احتمال ۹۲ درصد تا دو هفته دیر زایمان صورت نخواهد گرفت. پارگی کیسه آب Rupture of Membrane: تشخیص پارگی کیسه آب جنینی در پایان دوره بارداری به منظور بستری نمودن سریع زنان باردار و درمان به موقع آنان از اهمیت بسیاری برخوردار است و می‌تواند به پیشگیری از عفونت‌های داخل رحمی، سندرم تنفسی و تحریک زایمان کمک می‌کند. بهترین و دقیقترین روش تشخیص پارگی کیسه آب یک آزمایش ایمونوکروماتوگرافی است که در یک مرحله صورت می‌گیرد و نام تجاری آن AmniSure است.
سایر تست های دوران بارداری در طول دوران بارداری علاوه بر تست‌های غربالگری، پزشک شما ممکن است آزمایش‌های دیگری نیز درخواست کند که مهمترین آنها عبارتند از:
توکسوپلاسموزیس: یک عفونت انگلی داخل سلولی است که توسط انگلی به نام Toxoplasma gondii به وجود می‌آید. درصورتیکه تیتر IgM افزایش قابل توجهی را نشان دهد، فرد دچار عفونت حاد است.
سرخجه: همه زنان باردار باید قبل از حاملگی واکسن روبلا زده باشند و با تست‌های سرولوژیک آنتی‌بادی روبلا چک شود. همچنین اگر خانم باردار با شخص مبتلا تماس داشته باشد و سابقه واکسیناسیون یا وجود آنتی‌بادی نامشخص باشد باید فوراً آنتی‌بادی روبلا (IgG) اندازه‌گیری شود. اگر تیتر آنتی‌بادی IgG بالا است پیگیری ضرورتی ندارد.
سیتومگالوویروس: زنان حامله سالم در معرض خطر خاصی برای دچار شدن به عفونت CMV قرار ندارند. نیمی از زنان باردار در طول زندگیشان به CMV مبتلا شده‌اند از میان آنها ۱ تا ۴ درصد برای اولین بار به CMV مبتلا شده و یک سوم آنها عفونت را به جنین خود منتقل می کنند.
Herpes Simplex Virus یا ویروس تبخال: در مورد زنانی که به طور مکرر به هرپس ژنیتال مبتلا می‌شوند، خطر انتقال ویروس به نوزاد در زمان زایمان وجود دارد. زنانی که برای اولین بار در سه ماهه سوم بارداری به HSV مبتلا می‌شوند احتمال اینکه به هنگام زایمان آلودگی را به نوزاد انتقال دهند زیاد بوده و پیشنهاد می‌شود که برای کاهش ریسک، سزارین کنند.
آزماش‌های تیروئیدی: در حالت نرمال مقدار TSH در سه ماهه اول بارداری کاهش می‌یابد، که به علت فعالیتی است که HCG شبیه به تیکروسین دارد. در مورد زنانی که کم کاری تیروئید داردند باید قبل از اقدام به بارداری از نظر درمان آن اقدام شود و TSH را هر چهار هفته چک کرد. به هنگام تشخیص کم‌کاری تیروئید باید سریعاً جهت درمان آن اقدام کرد چون تا هفته ۱۸ تنها منشا تیروکسین برای رشد مغزی جنین، تیروکسین مادری است.
دیابت بارداری: اندازه‌گیری گلوکز یک ساعت پس از خوردن ۵۰گرم گلوکز بهترین روش تشخیص زنان پرخطر از نظر دیابت است. این غربالگری باید در هفته ۲۴ تا ۲۸ انجام شود مگر اینکه شواهدی مبنی بر وجود اختلال در میزان گلوکز، زودتر از این زمان وجود داشته باشد. گلوکز پلاسما ۱ ساعت پس از ۵۰ گرم گلوکز در هر زمان از روز و بدون توجه به زمان خوردن غذا اندازه‌گیری می‌شود. گلوکز ۱۴۰mg/dL و یا بیشتر، ۸۰% موارد دیابت را در زنان تشخیص می‌دهد.
مرحله دوم تشخیصی با استفاده از ۱۰۰ گرم گلوکز و چهار بار خونگیری ناشتا، ۱، ۲ و ۳ ساعت پس از خوردن گلوکز است. با این روش بیشتر از ۹۵% موارد دیابت تشخیص داده می‌شود.
استرپتوکوک گروه B: حدود ۱۰ تا ۳۰ درصد زنان باردار به استرپتوکوک گروهB آلوده می‌شوند که این آلودگی ممکن است گذرا باشد. اگرچه معمولاً آلودگی به این عفونت بدون علامت است اما ممکن است باعث عفونت‌هایی مانند اندومتری، عفونت‌های ادراری و زایمان زودرس شود. تا قبل از به کارگیری دستورالعمل‌‌های مربوط به تشخیص و درمان استرپتوکوک گروهB از هر ۱۰۰۰ نوزاد مبتلا به سپتی‌سمی با این باکتری می‌شدند. امروزه با مراقبت‌های جدید، میزان بروز سپتی‌سمی، پومونی و مننژیت می‌شود. ریسک ابتلا به حالت مهاجم بیماری با زایمان زودرس افزایش می‌یابد. در مورد تمامی زنان باید کشت واژن از نظر SGB در هفته ۳۵ تا ۳۷ انجام داد و در همه موارد مثبت، باید درمان پیشگیری کننده انجام گیرد.
زایمان زودرس: زایمان زودرس می تواند یک مشکل جدی در بارداری بوده و می‌تواند اثرات مخربی داشته باشد. این امر گاهی منجر به بروز اختلالات رشدی گردیده و همچنین یکی از علل مرگ نوزاد در ماه اول زندگی است. علاوه بر عوامل مختلفی که باعث زایمان زودرس می‌شوند ثابت شده است که برخی عفونتها با این وضعیت مرتبط است. تست PARTUS که برای ارزیابس ریسک زایمان زودرس انجام می‌شود بر اساس اندازه‌گیری ماده ای به نام ph IGFBP-1 در ترشحات سرویکس است. وجود این ماده در ترشحات سرویکس نشان دهنده ریسک بالایی برای زایمان زودرس است. منفی بودن تست PARTUS بیانگر آن است که به احتمال ۹۲ درصد تا دو هفته دیر زایمان صورت نخواهد گرفت.
پارگی کیسه آب Rupture of Membrane: تشخیص پارگی کیسه آب جنینی در پایان دوره بارداری به منظور بستری نمودن سریع زنان باردار و درمان به موقع آنان از اهمیت بسیاری برخوردار است و می‌تواند به پیشگیری از عفونت‌های داخل رحمی، سندرم تنفسی و تحریک زایمان کمک می‌کند.
بهترین و دقیقترین روش تشخیص پارگی کیسه آب یک آزمایش ایمونوکروماتوگرافی است که در یک مرحله صورت می‌گیرد و نام تجاری آن AmniSure است.